14.10.12

Τι λένε οι έφηβοι;

Σε μια συζήτηση που βρέθηκα με 15-16χρονούς έφηβους γύρω από την διαφθορά στην Ελλάδα εντυπωσιάστηκα ορισμένες φορές από αυτά που άκουγα.

Τα παιδιά ξεκίνησαν λέγοντας πως για αυτή την πολιτική κατάσταση, της διαφθοράς, της μίζας και του βολέματος, φταίνε οι παλιότερες γενιές ΑΛΛΑ το παραδέχονται πως σε αυτή την συμπεριφορά έχουν μάθει και αυτοί.

Δηλώνουν πλήρως απογοητευμένοι από τους πολιτικούς και τα κόμματα γενικά, και μιλάγανε πως πρέπει να υπάρξει κάτι νέο από νέους ανθρώπους. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν τα παιδιά και προσπάθησα να τους εξηγήσω είναι πως τα πάντα είναι πολιτική. Τα παιδιά δεν έχουν καταλάβει της έννοια της πολιτικής κατεύθυνσης, μόνο τον κομμουνισμό καταλαβαίνουν και αυτό λάθος.

Το θετικό είναι κυρίως ότι δηλώνουν ενδιαφέρον για ένα ένα δημοκρατικό σύστημα όπως της Άμεσης Δημοκρατίας, αλλά δεν ξέρουν πως αυτό πραγματικά μπορεί να υλοποιηθεί.

Αλλά κυρίως κατάλαβα πως τα παιδιά δεν ξέρουν τις κυρίαρχες έννοιες της πολιτικής, και αυτό τους οδηγεί και σε συμπεράσματα "όλοι είναι κλέφτες-όλοι πρέπει να φύγουν". Σε 2η φάση η συζήτηση πήγε στις εκλογές του 15μελές, που πραγματικά αν και είναι μια μικρογραφία-άσκηση δημοκρατίας ο τρόπος που πραγματοποιείτε προωθεί τις πολιτικές της διαφθοράς και του βολέματος. Ο πιο γαμάτος μαθητής της τάξης, ο πιο  μάγκας, αυτός που θα μας πάει 5ημερη.. Κάπως έτσι οδηγούμαστε και στις φοιτητικές εκλογές όπου έχουμε τα ίδια χαζά αποτελέσματα και μετέπειτα και στις εθνικές εκλογές.


9.10.12

fire games

fire games by Dim Zacharakis
fire games, a photo by Dim Zacharakis on Flickr.

Υπάρχει μια κατάσταση που νιώθεις σαν να έχεις δάδες με φωτιά στα χέρια σου και προσπαθείς να μην καείς και ταυτόχρονα μη σου πέσουν κάτω.

Αυτή η κατάσταση δυστυχώς συνήθως είναι ολόκληρη η ζωή μας. Χρειάζεται αρμονία και επιδεξιότητα για να βγει το νούμερο και να μη γίνουμε απλά νούμερα....

Άντε σταματώ τις φιλοσοφίες...

6.10.12

Άδοξες αναμνήσεις του χθες


Αν θυμάμαι κάτι είναι τα βλέμματα, τα βλέμματα σου, η ματιά σου και η αθεράπευτη μανία σου να προσπαθείς να φέρεις την ευτυχία. Ωραία μανία.

Και είναι και μια φωτογραφία, που λίγο πριν σου είχα φωνάξει, άδικα όσο θυμάμαι. Και εσύ στεναχωρήθηκες, και εσύ αν και χαμογέλαγες, τα μάτια σου ήταν βουρκωμένα. Και δεν μπορώ να δω αυτή τη φωτογραφία, γιατί αυτά τα μάτια σου με τσακίζουν. Κάθε φορά. Θέλω να δακρύσω, αλλά δεν τα καταφέρνω...

2.10.12

Το μεροκάματο του τρόμου

Η πρακτική άσκηση αποτελεί αναμφίβολα ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή του σπουδαστή.

Η πρακτική μου άσκηση ήρθε και έδεσε μετά από αλλεπάληλα email, τηλέφωνα και συνεντεύξεις σε επιχειρήσεις ιδιωτικές και λίγες δημόσιες.

Αν και δεν είναι η πρώτη μου φορά που δουλεύω, είναι η πρώτη μου φόρα που νιώθω πως πραγματικά δουλεύω. Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πως αυτή η ρουτίνα του 8ωρου σου καταστρέφει τουλάχιστον μέχρι να γίνει πράγματι ρουτίνα, την ημέρα σου.

Δεν το λέω από άποψη τεμπελιάς αλλά πραγματικότητας. Είσαι καταδικασμένος να μη μπορείς να κάνεις τίποτα για τα πρωινά των εργάσιμων ημερών της πρακτικής σου μέχρι το μεσημέρι.

Ξαφνικά χάνεσαι, δν προλαβαίνεις να πας μέχρι το ΤΕΙ για "την πλάκα σου", δεν μπορείς να ξενυχτήσεις πολύ για να ξυπνήσεις νωρίς και άλλα πολλά. Την ίδια στιγμή αν βλέπεις τους γύρω σου να μην κάνουν κάτι σχετικό φυσικά ζηλεύεις την όποια ελευθερία τους. Καταραμένα χρόνια, μεγαλώνουμε.

Πρόσθετα αν κάνει σε κρατάει και με κρατάει να ελπίζω, είναι το συναρπαστικό της δουλειάς, τα πράγματα που μαθαίνεις, η έννοια ότι σύντομα θα ρουτινιαστείς και θα μπορείς να αντεπεξέλθεις, και φυσικά ο μισθός. Βέβαια συνηδητοποιώ πως όταν δουλεύεις δεν βγάζεις μόνο λεφτά. Χαλάς και πολλά. Είναι σχεδόν σίγουρο όταν είσαι εκτός σπιτιού από τις 8 μέχρι τις 4 πως θα ξοδέψεις, η μόνη λύση για μην ξοδέψεις είναι... να μην έχεις φράγκο.

Επίσης ξεχωριστό κομμάτι της πρακτικής είναι η αίσθηση που σου αφήνει σε πολλές των περιπτώσεων να νιώθεις πως δεν κάνεις τίποτα μερικές φορές. Πως είσαι ένας πρακτικάριος που ήρθε για 6 μήνες και θα φύγει....