24.5.10

Τα παιδικά όνειρα...

Σήμερα το βράδυ, μέσα στο τρένο για Λάρισα, ταξίδευε στο βαγόνι μου και ένας χοντρούλης κύριος, γύρω στα 45,μαζί με το παιδί του, μια 6χρονη μικρή κυριούλα γεμάτο χαμόγελο και έτοιμη για σκανταλιές...Παρατηρούσα όλη την ώρα το μικρό αυτό παιδάκι και τον μπαμπά της, ο οποίος έπαιζε και γέλαγε με την κορούλα του σαν χαζομπαμπάς. Σκεφτόμουνα τότε την αισιοδοξία που δίνει ένα παιδί, το χαμόγελο που απλόχερα προσφέρει, όχι μόνο στους γονιούς της, αλλά και στους γύρω, όλοι στεκόμασταν και χαμογελάγαμε ενώ βλέπαμε την μικρή να παίζει με την κούκλα μες στη καλή χαρά...Σκεφτόμουνα επίσης, πως είναι πραγματικά χρέος μας, στις δύσκολους αυτούς καιρούς, να δίνουμε το χαμόγελο μας σε όλα τα παιδιά, που μεγαλώνουν σε μια μίζερη και δύσκολη κοινωνία, να δίνουμε και να παίρνουμε την χαρά από αυτά! Ας μην τους στερούμε το χαμόγελο τους...

Χαμογελάστε όταν βλέπετε παιδιά! Κάνει σε όλους καλό!

13.5.10

The Urban Frame Project...

Ο Στράτος Αγιάνογλου, είναι φωτογράφος από την πόλη της Καβάλας. Πριν 2 σχεδόν μήνες ξεκίνησε ένα τελείως πρωτότυπο project με τίτλο «The Urban Frame Project», σε αυτό, ολόκληρη η Καβάλα γίνεται ένας «εκθεσιακός χώρος» ! Κάθε μήνα δύο φωτογραφίες εκτυπώνονται σε μέγεθος Α3 και κάνουν την εμφάνισή σε κομβικά δημόσια σημεία μέσα στη Καβάλα!

Για τον σκοπό του ατελείωτου αυτού project, έχουν τοποθετηθεί πάνω σε ένα χάρτη του Google Maps τα 18 (μέχρι στιγμής..) σημεία που θα τοποθετούνται οι φωτογραφίες κάθε μήνα.

Φυσικά οι… ιδέες δεν τελειώνουν εδώ! Ο Στράτος μέσω μιας πλατφόρμας για e-shops που πουλάει κάποια poster με φωτογραφίες του, πουλάει και poster από τις φωτογραφίες του Urban Frame project με σκοπό να βγάζει τα λεφτά του web hosting και των εκτυπώσεων!

Επισκεφθείτε την σελίδα του Urban Frame project


7.5.10

Περνάει η Τέχνη κρίση;


Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς πλέον, οι καιροί που διανύουμε είναι εξαιρετικά δύσκολοι
Η οικονομία έχει πάρει κατρακύλα, η ανεργία προ των πυλών και το σήριαλ της ελληνικής κατάντιας δεν έχει τέλος…!
Αναρωτήθηκα λοιπόν σήμερα, μπορούμε να ασχολούμαστε με οποιαδήποτε μορφή τέχνης όπως και πριν;
Βαρύ και ασήκωτο το ερώτημα…
Οπωσδήποτε θα αποφύγω μάλλον να μιλήσω για επαγγελματίες του χώρου,
αυτοί τραβάνε ένα ξεχωριστό λούκι
Το ζήτημα είναι, όσοι ασχολούνται ερασιτεχνικά κατά το πόσο μπορούν να ασχοληθούν σε τέτοιες περιόδους με την τέχνη;
Θα απαντήσω με απόλυτη σιγουριά, πως ναι, μπορούν.
Η τέχνη σε τέτοιες δύσκολες περιόδους δεν μπορεί παρά μόνο να αναπτερωθεί, οι άνθρωποι θα καταφύγουμε σε αυτή για να ξεχάσουμε τα προβλήματα μας, για να νιώσουμε καλύτερα, για να ξεσπάσουμε, για να βγάλουμε τα αποθημένα μας.
Γιαυτό λέω σε αυτή τη δύσκολη περίοδο ας μην αφήσουμε τη τέχνη με τίποτα!
Την οποιαδήποτε μορφή τέχνης!
Θα γίνω ίσως υπερβολικός (θα γίνω άραγε;) αν ανατρέξω σε πολέμους και σε άλλες μεγάλες πληγές της κοινωνίας μας, όπου η τέχνη έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο.
Είτε λέγεται ποίηση, είτε λέγεται ζωγραφική, είτε λέγεται φωτογραφία, είτε λέγεται θέατρο, είτε λέγεται μουσική…
Άμα αφήσουμε και την τέχνη, θα χαθούμε όλοι μας.
Είναι μια μικρή αλλά αδαμάντινη αλυσίδα που μας κρατάει δημιουργικούς, απελευθερωμένους και δυνατούς.

Μην την σπάσουμε.

Η τέχνη είναι μια πολυτέλεια. Είναι μια διέξοδος των δυνάμεων του πνεύματος που δεν χρησιμοποιούνται.
Herbert Spencer,1820-1903,Βρετανός φιλόσοφος

Η τέχνη δεν είναι καθρέφτης όπου καθρεφτίζεται ο κόσμος, αλλά ένα σφυρί με το οποίο του δίνουμε σχήμα.
Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκυ,1893-1930,Ρώσος ποιητής

Πρώτη δημοσιεύση 6/5/2010 στο DesignDots.gr



3.5.10

Φωτογράφος 124+ ατόμων...


Τον Αύγουστο του 2009 συμμετείχα στην 3η Πανελλήνια Δράση Ανιχνευτών* , που έγινε στον Όλυμπο και τον Κίσσαβο, ως φωτογράφος μίας εκ των τεσσάρων συσκηνιών. Είχα λοιπόν την αρμοδιότητα, τις 12 αυτές μέρες της δράσης,να ακολουθήσω μια μεγάλη παρέα 124 έφηβων προσκόπων και να φωτογραφίζω τις κινήσεις τους, τις πορείες τους, τα παιχνίδια τους, τα γέλια τους…
Παρόλο του ότι η διαδικασία αυτή μπορεί να θεωρηθεί ιδιαιτέρως κουραστική, προσωπικά την γούσταρα πάρα πολύ! Εκεί ανακάλυψα για πρώτη φορά και ποιες είναι οι δυσκολίες στο να κάνεις κάτι τέτοιο, στο να είσαι δηλαδή ο φωτογράφος για μια ομάδα ατόμων (όχι μόνο προσκόπων φυσικά).
Θα ήθελα σταθώ σε ένα σοβαρό πρώτο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλοί, ειδικότερα ερασιτέχνες σαν και εμένα, φωτογράφοι…
Φανταστείτε σκηνικό, να έχετε την φωτογραφική στο χέρι και να πρέπει να φωτογραφίσετε μια ομάδα 125 ατόμων που δεν γνωρίζατε και ούτε έχετε γνωρίσει μέχρι εκείνη την στιγμή… Πραγματικά η κίνηση του να σηκώσεις τη μηχανή και να τοποθετήσεις το μάτι στο σκόπευτρο μοιάζει μια απίστευτα δύσκολη διαδικασία!.. Κάθε αρχή και δύσκολη! Εκεί είναι που πρέπει να γνωριστείς και να πεις 2 κουβέντες με αυτά τα άτομα, για να μη φοβάσαι ούτε εσύ να σηκώσεις την μηχανή, αλλά μη φοβούνται και αυτοί και μόλις βλέπουν το φακό τρέχουν πίσω απτους θάμνους…..
Μετά λοιπόν την προσαρμογή μου με τα παιδιά, είχα να αντιμετωπίσω ένα άλλο πρόβλημα!… Είναι λογικό βλέπεται όταν πας να βγάλεις φωτογραφία κάποιους που γνωρίζεις, μόλις αυτοί το αντιληφθούν, ή να πάρουν πόζα χαμογελώντας σαν εξώφυλλο Lifestyle περιοδικού ή να ψάξουν (πάλι…) το κοντινότερο θάμνο για να μη φαίνονται (γιατί λένε δεν έχουν φωτογένεια..)! Ειρωνεία δεν είναι στην αρχή να μη τολμάς να σηκώσεις την μηχανή, και μετά να μη μπορείς;; Και εκεί αγαπητοί μου όταν πλέον καταλαβαίνεις πως είναι δύσκολο να έχεις κάποιες φωτογραφίες αυθόρμητες και αληθινές, επιστρατεύεις τους ύπουλους τρόπους φωτογράφισης… Ναι ναι… καλά ακούσατε, τους ύπουλους!
Οι οποίοι περιλαμβάνουν: γρήγορες λήψεις, αόρατη παρουσία, στόχευση χωρίς χρήση του σκόπευτρου** και καραούλι σε θάμνους καμουφλαρισμένος με φύλλα (ε, καλά αστειεύομαι!..)!
Στο καλλιτεχνικό τομέα τώρα, ας δούμε παρακάτω τέσσερις φωτογραφίες από την δράση αυτή σχολιασμένες…


Ένα πονηρό καδράρισμα, που αν και το κυρίως θέμα δεν είναι εστιασμένο, το αποτέλεσμα είναι αρκετά εντυπωσιακό. Και με την ένταση των χρωμάτων, έχουμε μια πραγματικά ζωντανή εικόνα!

Το ότι επέλεξα να μετατρέψω τη συγκεκριμένη φωτογραφία να την κάνω ασπρόμαυρη, όπως και άλλες παρόμοιες, έτσι και εδώ το έκανα για δείξω την ένταση της εικόνας! Με το να βάλω αριστερά το παιδί με το σημαιάκι, άλλαξα εντελώς την προοπτική της εικόνας, και συμπλήρωσε ιδανικά το κάδρο...(ίσως αν χώραγε το σημαιάκι να ήταν και καλύτερα)

Στη συγκεκριμένη ήθελα να δείξω την δύναμη της εικόνας! Πραγματικά εκείνη τη στιγμή είχε δημιουργηθεί απόλυτα το κεντρικό θέμα, που βρίσκεται κάτω από το δέντρο(με την δύση ηλίου από πίσω...) και συμπληρώνεται από ένα κάδρο, που στην original εκδοχή ίσως να περνούσε απαρατήρητο... Όμως, με την επεξεργασία, και κυριότερα το κοντράστ, η εικόνα μετατρέπεται σε ένα ειδυλλιακό σκηνικό του Β' παγκοσμίου πολέμου!..

Το ραπέλ σε αυτό το φυσιολατρικό τοπίο είναι πραγματικά τέλειο... Στις φωτογραφίες που έβγαλα από τα πλάγια, δεν υπήρχαν φυλλωσιές και δέντρα για να γεμίσουν το φόντο, στη χαμηλή λήψη μπορούσα να δώσω μια δυνατή προοπτική και να τονίσω το φυσικό τοπίο ενισχύοντας(αργότερα) τα χρώματα και ειδικότερα το πράσινο!.. Το γεγονός ότι φωτογράφισα το άτομο στο κομμάτι που πίσω του υπάρχει ο ουρανός, το κάνει αυτόματα κεντρικό θέμα στη φωτογραφία.
*Η 3η Πανελλήνια Δράση Ανιχνευτών, με τίτλο Ελπίδα 2009, πραγματοποιήθηκε από το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων, 12 με 23 Αυγούστου, και συμμετείχαν Ανιχνευτές 15-18 ετών απ’όλη την Ελλάδα.
**Και θα μου πεις τώρα αγαπητέ αναγνώστη, τι λες ρε Μήτσο, εσύ δεν μας έλεγες πως είναι σωστό να βγάζουμε μόνο με σκόπευτρο; Ναι αγαπητέ μου θα σου πω, αλλά πιο κάτω είπα πως «με τον καιρό που έχεις πλέον μάθει την μηχανή σου και το φακό της, είναι ευκολότερο να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις και φωτογραφίζεις»

Υ.Γ.: Πάρτε μια μικρή φωτογραφική γεύση από την Ελπίδα 2009 σε ένα μικρό αλλά απολαυστικό βιντεάκι ΕΔΩ!
Υ.Γ.2: Ξέφυγα πολύ; Σας έπρηξα; Γιαυτό έχουμε τα σχόλια από κάτω για να μου πείτε!

Πρώτη δημοσιεύση 3/5/2010 στο DesignDots.gr