8.11.14

2 βινύλια ακόμη


Δύο βινύλια ακόμα εμπλούτισα την συλλογή μου και ξέχασα να το αναφέρω.

Τα πήρα απτο παζάρι των ρακοσυλλεκτών στον Κεραμεικό από έναν εξαιρετικό κύριο που είχε σχετικά λίγα βινύλια αλλά όλα εξαιρετικά!

Βρήκα λοιπόν τον (χωρίς λογοκρισία) δίσκο του Μάνου Λοϊζου, τα "τραγούδια του δρόμου" έτους 1974. Καθώς και μια MADE IN USA έκδοση του OST της ταινίας Ζ με μουσική του Μίκη Θεοδωράκη (από την ταινία Ζ του Κώστα Γαβρά) από το 1969.

6.11.14

Θητεία (λίγο πριν)

Την ερχομένη βδομάδα ξεκινάει η στρατιωτική μου θητεία.

Αυτόν τον καιρό πριν μπω παρατήρησα πολλά πράγματα και έμαθα (ίσως) από τους ανθρώπους που είχαν μπει ήδη. Σε γενικές γραμμές παρατηρώ πως υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που μιλάει ακατάπαυστα για την στρατιωτική θητεία, πολλές ιστορίες οι οποίοες πολλές φορές, όταν δεν περιλαμβάνουν όπλα, σου θυμίζουν ιστορίες από την κατασκήνωση.

Φυσικά υπάρχουν και πράγματα που μόνο κατασκήνωση δεν σου θυμίζουν. Αλλά άστα αυτά.

Ο στρατός έχω καταλάβει (πριν μπω μέσα) ότι αποτελεί μια εξαιρετική μικρογραφία της κοινωνίας και μάλιστα της πραγματικής κοινωνίας. Και αυτό γιατί η αίσθηση εξουσίας μπορεί να βγάλει ενίοτε και τον πραγματικό εαυτό κάποιου. Για να εξηγηθώ, δεν θεωρώ πως κάποιος είναι κακός οταν δίνει εντολές, κακός είναι όταν το κάνει με κακό τρόπο ή και οι εντολές που επιβάλει έχουν μια σπιθαμή ακραίου.


Είναι σαν αυτό που λέμε, ότι η κρίση μας έβγαλε τον πραγματικό μας εαυτό, στον στρατό το κάνουν εδώ και χρόνια. Δες για παράδειγμα τι συμβαίνει με τις βυσματικές μεταθέσεις. Αυτό είναι πραγματικότητα, είμαστε ο εαυτός μας σίγουρα.

9 μήνες και μόλις άρχισα να γκρινιάζω. Τα ξαναλέμε!