Η εξεταστική τελειώνει, η πτυχιακή ξεκινάει.
Η Λάρισα ανεβάζει θερμοκρασία, το πακετάρισμα για την τελική επιστροφή στα πάτρια εδάφη ξεκινάει.
Συγκίνηση, φόβος, χαρά και άλλα πολλά συναισθήματα μπερδεμένα αναμειγμένα στο επίκαιρο καταθλιπτικό κλίμα που προσφέρουν απλόχερα κάθε χρόνο τα γενέθλια μου(μετά τα 22).
Ας μου πει κάποιος που έχει κλείσει τα 30 αν αυτό το ηλικιακό άγχος σταματάει στην ηλικία του.
Πολλές εκκρεμότητες, πολλά όνειρα, πολλοί εκνευριστικοί καθηγητές, μια μητέρα πατρίδα να μου ζητάει να τελέσω το εθνικό μου καθηκόν, μια κυβέρνηση να με δουλεύει μπροστά στα μούτρα μου, πολλοί φίλοι με αρκετά δικά τους προβλήματα για να ασχοληθούν με τα δικά μου, μια οικογένεια που βλέπω να κάνει περικοπές κάθε μέρα για πληρώσει τα χρέη, μια Αγάπη, και ένας ανεμιστήρας με μειωμένες αποδόσεις.
Πέρσι τέτοια εποχή περίπου έγραφα "should i stay or should i go?" Εν τέλη δεν θα μπω στη λογική αν έπραξα καλά. Τέλειωσε, το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν. Δεν αξίζει να επιχειρήσω να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν έπραττα διαφορετικά.
Έκανες αυτό που έκανες γιατί τότε αυτό ήθελες. Και όπως είχε πει ο τρις μέγιστος Κώστας Τουρνάς πριν καμιά 25αρια χρόνια "για ότι έχω κάνει δεν μετανιώνω"...
Σ.Σ.: Πουλάω ψυγείο και κανείς δεν το θέλει. Μάλλον πρέπει να το πουλήσω γεμάτο.
No comments:
Post a Comment