Θητεία τέλος

Η στρατιωτική θητεία τελείωσε, και αν το γράφω σχεδόν 1,5 μήνα μετά είναι γιατί ακόμα και όταν τελείωσα δεν ημουν απόλυτα σίγουρος ότι τελείωσε.

 Πολλοί λένε ότι τους λείπει ο στρατός, εξακολουθώ να μην τους καταλαβαίνω. Δεν σου λείπει ο στρατός, σου λείπουν οι άνθρωποι. Όπως εμένα δεν μου λείπει η Λάρισα, αλλά οι φίλοι που έκανα εκεί.

Η θητεία παρατηρώ πως μου έχει αφήσει κάποια κουσούρια:
1)Χρησιμοποιώ το "μάλιστα" περισσότερο στον προφορικό λόγο.
2)Εκτιμώ περισσότερο τις αποστάσεις, μετά από 12 ώρες ταξίδι το 4ωρο μου μοιάζει εκδρομή.
3)Μισώ τα χακί, δηλαδή ποτέ δεν μου άρεσε αλλά τώρα το απεχθάνομαι περισσότερο.

Για πολλούς αποτελεί μια διδακτική περίοδος της ζωής τους, προσωπικά πέρα απτο γεγονός που γνώρισα περισσότερο την (ανδρική) κοινωνία μας καλύτερα (μικρογραφία κοινωνίας μπλα μπλα τα έχω ξαναπεί) όλα τα υπόλοιπα έχουν λίγο πλάκα μέχρι ένα σημείο, μετά αποτελούν τραγέλαφος.

Η ζωή όμως τώρα αρχίζει