Θυμάμαι πολλά πράγματα από εκεινες τις 2-3 μέρες. Αν και ήμουν μόλις 12 χρονών, όπως το έζησα στο μικρόκοσμο μου, γύρω από το οικοδομικό τετράγωνο της πολυκατοικίας μας στο Νέο Κόσμο.
Ήταν μεσημέρι και εκείνη τη μέρα απόσο θυμάμαι κάναμε κάποια αλλαγή στο παιδικό υπνοδωμάτιο, ο σεισμός των 5,9 μας πέτυχε ακριβώς τι στιγμή που μετακινούσαμε την βιβλιοθήκη και ήταν η μισή μέσα ή μισή έξω. Η αλήθεια είναι φυσικά πως στην ηλικία των 12 ετών είχα ζήσει 1-2 πολύ μικρούς σεισμούς στη ζωή μου, αν δεν κάνω λάθος ίσως και οι δύο ήταν στο Αίγιο (αρκετά σεισμική περιοχή- σεισμός του 1996).
Αυτό που μου έχει μείνει είναι κυρίως το ότι όλοι από την πολυκατοικία κατεβήκαμε γρήγορα και μαζευτήκαμε έξω, μπροστά. Σε ελαχιστα λεπτά όλοι ήμασταν έξω.
Και εκεί αρχίζει το μαγικό που θυμάμαι από εκείνες τις 2 μέρες που δεν κοιμηθήκαμε στο σπίτι (αλλά στο παλιό μας citroen ZX). Όλοι μαζεμένοι έξω, η πόλη λες και έγινε γειτονιά ξαφνικά, έβλεπα ανθρώπους γειτόνους, άλλους που δεν τους ήξερα ότι μέναν στη γειτονιά. Με τον φίλο μου τον Δημήτρη τότε ως μικροί εξερευνητές να κάνουμε μια βόλτα στο οικοδομικό τετράγωνο, να βλέπουμε τόσο κόσμο, πρωτόγονες εικόνες, Κόσμος πολύς στο πάρκο να έχει μαζευτεί, επειδή έχει πολλές πολυκατοικίες τριγύρω. Τόσο κόσμο σε εκείνο το πάρκο έχω να δω από τότε. Στα γρασίδια, στα παγκάκια. Νέοι, γέροι, παιδιά.
Ο πατέρας μου που την ώρα του σεισμού ήταν στη δουλειά ήρθε λίγες ώρες αργότερα. Άργησε εμφανώς από την κίνηση στους δρόμους της Αθήνας λόγω του χαμού.
Θυμάμαι έπειτα το απόγευμα της ίδιας μέρας του σεισμού, κάτω από την πολυκατοικία, πολλές καρεκλίτσες μαζεμένες, όλοι μαζί να μιλάνε και από μια τηλεόραση στο μπαλκόνι του κ.Γιώργου στο ισόγειο να βλέπουν ειδήσεις. Εκεί βασικά άρχισα να καταλαβαίνω τι έχει συμβεί όταν βγαίναν και οι πρώτες εικόνες από πεσμένα κτίρια, τους πρώτους απεγκλωβισμούς και τους πρώτους νεκρούς... Tις εικόνες από το εργοστάσιο της Ρικομεξ.
Θυμάμαι το πρώτο βράδυ πως ρίξαμε τα καθίσματα στο παλιό citroen για να κοιμηθούμε, στην αρχή θυμάμαι να έχουμε κάτσει εγώ με τον Μήτσο να μιλάμε για σχετικά και άσχετα πράγματα ξαπλωμένοι στο μεγάλο πορτ μπαγκάζ. Εκείνη η νύχτα μου φάνηκε πολύ μεγάλη.
Την επόμενη μέρα δειλά-δειλά κάποιοι κοιμήθηκαν σπίτια τους, δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από εκείνη τη μέρα. Ούτε καν αν κοιμήθηκα τότε στο κρεβάτι μου. Θυμάμαι πάντως πως όταν είχα ξανακοιμηθεί στο κρεβάτι δεν κοιμήθηκα καλά, γιατί η καταστροφή μου είχε φανερωθεί.
Θα είμαι ειλικρινής, πιστεύω πως εκείνη η πρώτη μέρα, που όλοι μαζευτήκαμε μαζί, που ένας γείτονας βοήθαγε τον άλλο, που γνωριστήκαμε μεταξύ μας και σταθήκαμε στον άλλο, είναι η ομορφότερη μέρα που θυμάμαι από την Αθήνα. Είναι ειρωνία όλο αυτό, αλλά έτσι είναι.
Η ομορφότερη μέρα στη γειτονιά μου.
Τις επόμενες μέρες, τις θυμάμαι κυρίως να βγαίνουν από το κουτί της παλιάς μας τηλεόρασης. Απεγκλωβισμούς, Νεκροί, Ρικομέξ, Συντρίμμια, καταστροφή, φόβοι μετασεισμών, ΕΜΑΚ, διασώσεις, σκηνές, κοντέινερ, προσκόπους, εθελοντές...
Ο σεισμός του 99 ήταν πραγματικά φονικός, στοίχισε 140 ζωές.
Όσα τα χρόνια περνάγανε, τα πράσινα και τα κόκκινα σημάδια στις πολυκατοικίας μας στοιχειώσανε στη ζωή μας, μέχρι σήμερα υπάρχουν κάποια σπίτια εγκαταλελειμένα με το κόκκινο σημάδι ακαταλληλότητας.
No comments:
Post a Comment